STEVE HACKETT - MUZYCZNA HISTORIA WIRTUOZA GITARY

Steve Hackett – audycja 1 i 2 – 6 i 13 grudnia 2024
Solowe początki
Z wielką radością rozpoczynamy analizę artystyczną obszernej części dyskografii mistrza gitary Steve`a Hacketta. Naszą muzyczną podróż z muzyką byłego muzyka legendarnego i kultowego zespołu Genesis wypada jednak zacząć od krótkiej notki biograficznej. Stephen Richard Hackett urodził się 12 lutego 1950 roku w londyńskiej dzielnicy Pimlico. Jego pierwszym instrumentem muzycznym była harmonijka ustna, na której nauczył się grać ponoć w wieku już czterech lat. Nie obcy był mu także flet. Jednak w wieku lat dwunastu sięgnął po gitarę, której jest wierny do dzisiaj. Początki muzycznej fascynacji Hacketta to były kompozycje z dziedziny muzyki klasycznej. Jednak nieco później zainteresował go także blues w wykonaniu takich artystów jak Danny Kirwan, John Mayall, czy Peter Green. Nieco później pochłonęła młodego Steve`a także muzyka prezentowana przez Jimiego Hendrixa i w końcu także King Crimson. Pierwsze profesjonalne artystyczne doświadczenia Hackett zdobył jako członek trzech zespołów rockowych: Canterbury Glass, z którym zagrał w utworze „Prologue” na ich albumie „Sacred Scenes and Characters”, nagranym w 1968 roku, ale wydanym dopiero po latach w 2007 roku. Potem dołączył do zespołów Heel Pier i Sarabande, które wykonywały muzykę oscylującą w okolicach stylu rocka progresywnego. W 1970 roku Steve Hackett dołączył do grupy Quiet World, w którym grał jego brat John na flecie. Hackett zdołał zagrać na jedynym studyjnym albumie zespołu, The Road (1970), wydanym przez Dawn Records i wkrótce potem opuścił zespół. W grudniu 1970 roku, po wydaniu płyty „Trespass” zespół Genesis rozpoczął poszukiwania nowego gitarzysty, który mógłby zastąpić Anthony`ego Phillipsa. Muzycy zamieścili ogłoszenie w Melody Maker, na które odpowiedział właśnie Hackett. Po zaprezentowaniu swoich nieprzeciętnych umiejętności Steve został przyjęty do grupy. Co ciekawe także w tym samy czasie do zespołu dołączył nowy perkusista Phil Collins. Peter Gabriel, Mike Rutherfor, Tony Banks, Steve Hackett i Phil Collins, właśnie w takim zmienionym składzie grupa Genesis nagrała swój czwarty album „Nursery Crime”, który ukazał się 12 listopada w 1971 roku. Jak już wiemy Steve Hackett współpracował z zespołem Genesis do 1976 roku, a jego ostatnią płytą z legendą progresywnego rocka był album „Wind and Wuthering”, wydany w grudniu w 1976 roku. Wydaje się, ze już wcześniej, po wydaniu pierwszego autorskiego albumu Steve Hackett postanowił poświęcić się karierze solowej.

„Voyage of Acolyte” to pierwszy album studyjny naszego bohatera Steve'a Hacketta. Płyta została wydana w październiku 1975 roku przez wytwórnię Charisma Records (tej samej która wydawała płyty zespołowi Genesis) jako jego jedyny album nagrany i wydany, gdy był on członkiem grupy Genesis. Mistrz gitary nagrał ten swój pierwszy autorski album podczas przerwy w działalności grupy w połowie 1975 roku i do zagrania na płycie wykorzystał także muzyków Genesis. W studio nagraniowym pojawili się zatem basista Mike Rutherford oraz perkusista i wokalista w jednej osobie Phil Collins. Inspiracją artystyczną tego koncepcyjnego albumu były karty Tarota. Okładkę płyty zaprojektowała i wykonała brazylijska artystka Kim Poor, która prywatnie w tamtym czasie była żoną Hacketta. Debiutancki album Hacketta osiągnął 26. miejsce w Wielkiej Brytanii i 191. w USA. Został wznowiony w 2005 roku z dodatkowymi utworami.

Steve Hackett - Voyage of Acolyte, Charisma Records, październik 1975
Utwory
1. Ace of Wands
2. Hands of the Priestess, Part I
3. A Tower Struck Down
4. Hands of the Priestess, Part II
5. The Hermit
6. Star of Sirius
7. The Lovers
8. Shadow of the Hierophant
Bonus tracks
9. Ace of Wands" (Live)
10. Shadow o
f the Hierophant" (Extended Playout Version

„Please Don`t Touch!” był drugim albumem studyjnym byłego już członka zespołu Genesis Steve'a Hacketta. Płyta ukazała się na muzycznym rynku w kwietniu 1978 roku nakładem Charisma Records i jest to pierwszy album Hacketta wydany po opuszczeniu zespołu Genesis w 1977 roku, zajmującego się rockiem progresywnym. Jak już wiemy Hackett swój solowy debiut „Voyage of the Acolyte wydał jeszcze podczas swojej współpracy z Genesis. Do swojego kolejnego solowego wydawnictwa, do którego muzykę nagrał tym razem w studio w Stanach Zjednoczonych, zatrudnił wielu artystów, w tym piosenkarzy Randy'ego Crawforda, Richie Havensa i Steve'a Walsha, perkusistów Phila Eharta i Chestera Thompsona, basistę Toma Fowlera oraz Grahama Smitha skrzypka Van der Graaf Generator. Album sprzedawał się bardzo dobrze i zdobył także uznanie krytyków, sadowiąc się na wysokim 38. miejscu na listach najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii i 103. pozycji w Stanach Zjednoczonych. Aby promować album, Hackett założył zespół i odbył swoją pierwszą trasę koncertową jako artysta solowy w 1978 roku. Zremasterowana edycja albumu została wydana w 2005 roku przez wytwórnię Hackett Camino Records z dodatkowymi utworami.

Steve Hackett - Please Don`t Touch!, Charisma Records, kwiecień 1978
Utwory
1. Narnia
2. Carry On Up the Vicarage
3. Racing in A
4. Kim
5. How Can I?
6. Hoping Love Will Last
7. Land of a Thousand Autumns
8. Please Don't Touch
9. The Voice of Necam
10. Icarus Ascending

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock

Steve Hackett – audycja 3 i 4 – 20 i 27 grudnia 2024
Wiara we własne umiejętności

Dwie kolejne autorskie płyty Steva Hacketta powstały rok po roku. Trzecia w dyskografii genialnego gitarzysty i kompozytora zatytułowana „Spectral Mornings” pojawiła się już w maju w 1979 roku. Zatem nieco ponad rok od wydania „Please Don`t Touch!”. Natomiast czwarty album byłego gitarzysty Genesis pojawił się latem w 1980 roku. Wydawanie płyt (nadal albumy były wyprodukowane i promowane przez brytyjską wytwórnię Charisma Records) niemal rok po roku zwiastowało dość obszerną dyskografią artysty w jego muzycznej przyszłości.
„Spectral Mornings” to trzeci album studyjny angielskiego gitarzysty, kompozytora i autora tekstów Steve'a Hacketta, wydany w maju 1979 roku już tradycyjnie przez wytwornię Charisma Records. Jak się okazało był to pierwszy album mistrza gitary w którym wzięli udział muzycy występujący podczas koncertów ze Stevem Hackettem, a dla wielu fanów właśnie ten skład w osobach: John Hackett, Nick Magnus, Dik Cadbury, John Shearer i Pete Hicks, był tak zwanym klasycznym w pierwszym okresie działalności solowej byłego gitarzysty Genesis. Główny wokal w większości kompozycjach na najnowszym wtedy albumie Hacketta był dziełem Pete Hicksa, któremu bardzo często towarzyszyły wokale tak zwane wspomagające w wykonaniu Steve'a Hacketta i Dika Cadbury'ego. Co ciekawe lider przedsięwzięcia, czyli Hackett śpiewa główną partię wokalną w utworze zatytułowanym „The Ballad of the Decomposing Man”
A teraz ciekawostki wydawnicze. W 2005 roku „Spectral Mornings” został zremasterowany i ponownie wydany w Virgin Records. Nowe wydanie zawiera dodatkowe utwory. Nowy miks albumu wykonany przez Stevena Wilsona w formacie 5.1 surround został wydany jako zestaw składankowy „Hackett Premonitions: The Charisma Recordings 1975–1983” w 2015 roku. W 2015 roku Hackett pojawił się w ponownie nagranej wersji „Spectral Mornings 2015” z nowymi tekstami napisanymi przez Davida Longdona z Big Big Train i zaśpiewanymi przez Longdona i Christinę Booth z Magenta. Dochód z wydania utworu trafił do stowarzyszenia Parkinson's Society UK.

Steve Hackett - Spectral Mornings, Charisma Records, Maj 1979
Utwory:
1. Every Day
2. The Virgin and the Gypsy
3. The Red Flower of Tachai Blooms Everywhere
4. Clocks - The Angel of Mons
5. The Ballad of the Decomposing Man (featuring "The Office Party")
6. Lost Time in Córdoba
7. Tigermoth
8. Spectral Mornings

Skład zespołu:
Steve Hackett – gitary and akustyczna gitara, harmonijka ustna, wokal
John Hackett – flet
Pete Hicks – głowny wokal w utowrach "Every Day", "The Virgin and the Gypsy", and "Tigermoth"
Dik Cadbury – guitara basowa, wokal
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe
John Shearer – perkusja

Czwartym albumem Steve Hacketta była płyta zatytułowana „Defector”. Najnowsze wtedy dzieło mistrza gitary ukazało się na muzycznym rynku w czerwcu 1980 roku nakładem tradycyjnie brytyjskiej wytwórni Charisma Records. Po trasie koncertowej promującej swój poprzedni album, czyli „Spectral Mornings”, wiosną 1980 roku Hackett zabrał swój zaprawiony podczas koncertów i sprawdzony w poprzedniej studyjnej sesji nagraniowej band do Wessex Sound Studios w Highbury w północnym Londynie. To właśnie w tym studio dokonano nagrań na kolejny album Hacketta. Co ciekawe, jak się okazało muzyka na tyle spodobała się fanom, że „Defector” osiągnął dziewiąte miejsce na brytyjskiej liście najelepiej sprzedających się płyt, osiągając dziewiąte miejsce w Wielkiej Brytanii. Kompozycja „The Show” promowała płytę jako singiel. Właśnie po wydaniu albumu Steve Hackett stawał się bardziej świadomy kierunku muzycznego swoich kolejnych albumów. Koncertowa trasa promocyjna płyty „Defector” została wyprzedana Wielkiej Brytanii. Kolejnym promocyjnym sukcesem albumu był pierwszy występ Hacketta jako artysty solowego w Ameryce Północnej. W 2005 roku „Defector” został zremasterowany i ponownie wydany w Virgin Records. Nowe wydanie zawiera pięć dodatkowych utworów.

Steve Hackett – Defector, Charisma Records, 13 czerwca 1980 r.
Utwory:
1. The Steppes
2. Time to Get Out
3. Slogans
4. Leaving
5. Two Vamps as Guests
6. Jacuzzi
7. Hammer in the Sand
8. The Toast
9. The Show
10. Sentimental Institution

Skład zespołu:
Steve Hackett – gitary and akustyczna gitara, harmonijka ustna, wokal
John Hackett – flet
Pete Hicks – główny wokal w utworach "Every Day", "The Virgin and the Gypsy", and "Tigermoth"
Dik Cadbury – gitara basowa, wokal
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe
John Shearer – perkusja

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock

Steve Hackett – audycja 5 i 6 – 10 i 17 stycznia 2025
Utrwalanie stylu
W ciągu kolejnych trzech lat od 1981 roku do 1984 roku Steve Hackett nagrał cztery kolejne albumy. Jednak potem przez kolejne cztery lata mistrz gitary zamilkł a jego dokonania artystyczne aż do roku 1993 nie były już tak płodne jak w pierwszym okresie działalności solowej. Potem jednak datuje się wspaniały rozkwit kariery Hacketta i jeśli mogę zacytować klasyka, „na pełnej petardzie”.
Jednak przez kolejne dwa wieczory w ProRadiowej Płytotece pochylimy się nad kolejnymi dwoma albumami, pwostalymi w pierwszej Polowie lat osiemdziesiątych ubiegłeho wieku, a mianowicie nad „Cured” i „Highly Strung”.

Po dłuższej dynamicznej współpracy i męczących koncertach Steve Hackett postanowił rozwiązać swój zespół, z którym nagrał dwa wcześniejsze albumy „Spectral Mornings” i „Defector” i nieco odpocząć. Gitarzysta urlopował w kraju swojej życiowej partnerki Brazylijki Kim Poor. Jednak wypoczynek nie trwał długo. Już na początku 1981 roku Steve Hackett wszedł do studia, by z pomocą brata Johna i grającego na instrumentach klawiszowych Nicka Magnusa zarejestrować nowe kompozycje. Podczas pracy w studio w ciągu trzech miesięcy zarejestrowano osiem kompozycji, które znalazły się na albumie zatytułowanym „Cured”. Piąta płyta w dyskografii gitarzysty ukazała się w sierpniu i została wydana przez Charismę Records w Europie, natomiast w Stanach Zjednoczonych album z najnowszą partią muzycznych dokonań mistrza gitary ukazał się za pośrednictwem Epic Records. Album jest w dużej części efektem świetnej współpracy Hacketta i Magnusa, którzy doskonale dogadywali się w studio podczas nagrań. Wszystkie partie perkusyjne zostały opracowane i zaprogramowane przez Magnusa (który grał przede wszystkim na instrumentach klawiszowych) na automat perkusyjny, natomiast wszystkie partie wokalne wykonał sam Hackett co wydarzyło się po raz pierwszy w karierze byłego muzyka Genesis. Zatem album „Cured” jest pierwszą płytą w dyskografii Hacketta, na której partie wokalne wykonuje tylko i wyłącznie sam lider. Co ciekawe Steve Hackett zagrał także po raz pierwszy na swoim solowym albumie na gitarze basowej. Na ponowne tego typu wydarzenie należało czekać aż do roku 2019, czyli aż do wydania płyty „At the Edge of Light”. W 2007 roku album został wydany ponownie, tym razem przez Virgin Records. Nowa edycja zawiera dodatkowo trzy kompozycje.

Steve Hackett - Cured, sierpień 1981, Charisma Records/ Epic
1. Hope I Don't Wake
2. Picture Postcard
3. Can't Let Go
4. The Air-Conditioned Nightmare
5. Funny Feeling
6. A Cradle of Swans
7. Overnight Sleeper
8. Turn Back Time
Skład
Steve Hackett - gitara, gitara basowa, wokal
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe, programowanie
John Hackett – flet w utworze "Overnight Sleeper", bass w utworze "The Air-Conditioned Nightmare"
Bimbo Acock – saxophone w utworze "Picture Postcard"

Kiedy Steve Hackett nagrywał swój szósty album zatytułowany „Highly Strung” był to okres najtrudniejszych relacji z dotychczasowym wydawcą, czyli z Charismą Records. Zatem praca w studio, by ukończyć nagrywanie muzyki była uciążliwa, tym bardziej, że bossowie wydawnictwa starali się wpływać na kompozycje i styl muzyki Steve Hacketta, na co mistrz gitary nie mógł z kolei sobie pozwolić. Torpedowano także wiele pomysłów Hacketta. Wytwórnia także nie chciała się zgodzić na główny wokal gitarzysty. W związku z tym praca w studio nad poszczególnymi kompozycjami trwała niezwykle długo. Dopiero po około 10 miesiącach uzyskano kompromis i zgodę na wydanie albumu. Mimo tych trudności udało się nagrać kompozycję, która była dostrzeżona na listach przebojów. Utwór „Cell 151” się na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Jak się potem okazało, szósty solowy album Hacketta był jego ostatnim studyjnym wydawnictwem dla Charisma. Ciekawostką jest fakt, że podczas nagrywania „Highly Strung” do zespołu Hacketta dołączył perkusista Ian Mosley, który krótko potem został perkusistą zespołu Marillion w 1984 roku. W 2007 roku album został wydany ponownie, tym razem przez Virgin Records. Nowa edycja zawiera dodatkowo trzy kompozycje.

Steve Hackett - Highly Strung, kwiecień 1983, Charisma Records/ Epic
1. Camino Royale
2. Cell 151
3. Always Somewhere Else
4. Walking Through Walls
5. Give It Away
6. Weightless
7. Group Therapy
8. India Rubber Man
9. Hackett to Pieces
Dodatkowe kompozycje (2007)
Guitar Boogie" (Chuck Berry)
Walking Through Walls" (12" version)
Time Lapse at Milton Keynes
Skład:
Steve Hackett – gitara, harmonijka, wokal
Chris Lawrence – kontrabas
Nigel Warren-Green – skrzypce
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe
John Acock - syntezatory
Ian Mosley – perkusja

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock

Steve Hackett – audycja 7 i 8 – 31 stycznia i 6 lutego 2025
Z przerwami…
W 1984 roku Steve Hackett nagrał swój ósmy album w swojej trwającej już niemal dziesięć lat solowej karierze. Niestety potem trzeba było czekać sporo czasu na kolejne premierowe nagrania Mistrza Gitary. Co prawda po czterech latach od wydania „Till We Have Faces” Hackett firmował swój dziewiąty album zatytułowany „Momemntum”, jednak nie była to muzyczna propozycja skierowana Do szerokiej rzeszy wielbicieli talentu tego wytrawnego artysty. „Momentum” bowiem to zestaw utworów utrzymanych w wersji muzyki klasycznej. Zatem zanim ukazała się kolejna płyta z premierowym materiałem trzeba było czekać aż do 1993 roku. Wtedy to ukazał się album zatytułowany „Guitar Noir”

Album zatytułowany „Till We Have Faces” jest ósmym albumie gitarzysty Steve'a Hacketta w jego solowej karierze. Pod względem brzmienia muzyka zawarta na płycie byłego gitarzysty Genesis oscyluje w kierunku rocka i rocka progresywnego z elementami blues rocka, choć Hackett nie odżegnuje się także od wpływów muzyki południowoamerykańskiej. Co raczej nie dziwi, skoro większa część muzyki została nagrana w Brazylii z pomocą także brazylijskich muzyków. Jednak ostateczny miks odbył, który nadał końcowe brzmienie płyty odbył się w Londynie. Nazwa albumu pochodzi od serii powieści C.S.Lewisa, którego twórczość od dawna wywierała wpływ na twórczość Steve`a Hacketta. Podobnie jak w przypadku większości solowych płyt Steve'a Hacketta, okładka i tym razem została wykonana przez jego ówczesną żonę, brazylijską artystkę Kim Poor. Ciekawa grafika nawiązuje do instrumentalnego utworu Genesis "Silent Sorrow in Empty Boats" znajdującej się na albumie "The Lamb Lay Down On Broadway". Na koniec kilka ciekawostek. Kompozycja „A Doll That's Made in Japan” została wydana jako singiel. Na siedmiocalowej płytce ale na stronie „B” znalazła się instrumentalna wersja tej kompozycji. Z kolei na 12-calowym singlu znalazła się dłuższa wersja tej pierwszej wersji znajdującej się na stronie „A” siedmiocalowego singla oraz dodatkowo utwór „Just the Bones”. Co ciekawe ani wersja instrumentalna, ani jej wydłużona propozycja z singla 12 calowego oraz także utwór „Just the Bones” nie pojawiły się na albumie ani w jego reedycji z 1994 roku. Druga ciekawostka, to udział Kim Poor w nagraniu utworu „A Doll That's Made in Japan”, w którym użyczyła swojego głosu.

Steve Hackett - Till We Have Faces, Lamborghini Records/Chrysalis, wrzesień 1984
Utwory
1. Duel
2. Matilda Smith-Williams Home for the Aged
3. Let Me Count the Ways
4. A Doll That's Made in Japan
5. Myopia
6. What's My Name
7. The Rio Connection
8. Taking the Easy Way Out
9. When You Wish upon a Star
W nagraniach udział wzięli
Steve Hackett – gitara synthezator, koto, gitara klasyczna, marimba, harmonijka, wokal
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe, programowanie
Rui Mota – perkusja
Sérgio Lima – perkusja
Ian Mosley – perkusja
Waldemar Falcão – flet
Fernando Moura – fortepian
Ronaldo Diamante – gitara basowa
Clive Stevens – syntezator

W 1992 roku Steve Hackett po raz pierwszy od sześciu lat pojawił się na trasie koncertowej, co oznaczało także, że po kilku latach powrócił do prezentowania swojej muzyki na żywo także w USA. Oficjalnie powodem dłuższej nieobecności były różne kwestie prawne, które uniemożliwiły mu zorganizowanie tam trasy koncertowej. Hackett był zadowolony, że jego trasa koncertowa po Ameryce Północnej w 1992 roku cieszyła się dużym zainteresowaniem i wykorzystał ją do sprawdzenia przed publicznością siły nowego materiału, nad którym pracował, a także do promocji swojego pierwszego albumu na żywo zatytułowanego „Time Lapse”. Kilka miesięcy po wydaniu płyty koncertowej Hackett wydał także składankę „The Unauthorized Biography”, która zawierała dwa zupełnie nowe utwory studyjne, z których jednej zatytułowanej „Don't Fall Away from Me”, był współautorem Brian May z Queen. Wreszcie w 1993 roku pojawił się nowy muzyczny materiał Mistrza Gitary. Oto w maju w 1993 roku Hackett wydał swój dziesiąty album studyjny. Płyta opatrzona tytułem „Guitar Noir” zawiera trzynaście nowych kompozycji utrzymanych w stylu progresywnego rocka z odcieniem art rocka, a brzmienie gitary zdaje się bardziej mroczne i tajemnicze. Co ciekawe utwór „Walking Away from Rainbows”, to niejako przesłanie Hacketta, który w swoim tekście nawiązuje do decyzji zawodowej artysty związanej z opuszczeniu muzyki tak zwanego głównego nurtu i podążaniu za tym, czego pragnie stworzyć w muzyce najbardziej.

Steve Hackett – Guitar Noir, Permament Records (UK)/ Viceroy Music (USA), 17 maja 1993
Utwory
1. Sierra Quemada
2. Take These Pearls
3. There Are Many Sides to the Night
4. In The Heart of the City
5. Dark As The Grave
6. Lost in Your Eyes
7. Little America
8. Like An Arrow
9. Theatre of Sleep
10. Walking Away From Rainbows
11. Paint Your Picture
12. Vampyre with a Healthy Appetite
13. Tristesse

Muzycy
Steve Hackett – guitars, wokal, harmonijka
Julian Colbeck – instrumenty klawiszowe
Dave "Taif" Ball – gitara basowa
Hugo Degenhardt – perkusja
Aron Friedman – instrumenty klawiszowe
Nick Magnus – instrumenty klawiszowe, programowanie
Bimbo Acock – klarnet
Billy Budis – wokal wpomagający

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock

Steve Hackett – audycja 9 i 10 – 14, 21 oraz 28 lutego 2025
Na przekór
             Dość nieoczekiwanie dla wielu fanów Steve Hackett wydał bluesowy album. Płyta wydana w 1994 roku zatytułowana „Blues with a Feeling” zawierała 12 bluesowo-rockowych kompozycji w tym trzy covery. Z kolei w  kwietniu w 1997 roku Mistrz Gitary wydał inspirowany neoklasyką płytę, którą zatytułował „A Midsummer Night's Dream” z towarzyszeniem Royal Philharmonic Orchestra. Co ciekawe album dotarł do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy przebojów muzyki klasycznej! To właśnie od tego albumu niepomiernie wzrosło znaczenie i artystyczna rola klawiszowca, aranżera i producenta Rogera Kinga na kolejnych albumach, a także podczas występów na żywo Steve`a Hacketta. W ProRadiowej Płytotece jednak skupimy się nad muzyką Hacketta, która została wydana w 1996 roku i w 1999 roku. W 1996 roku na potrzeby swojego kolejnego albumu Hackett zdecydował się odświeżyć nieco przerobić wybrane utwory Genesis z udziałem różnych gościnnych muzyków. Album ukazał się w sklepach jako „Genesis Revisited” i na listach najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii osiągnął 95. miejsce. Na rok przed Millenium Hackett zdołał jeszcze wydać płytę ze swoimi nowymi kompozycjami. Jak się okazało prace nad muzyką i tekstami do „Darktown” trwały osiem lat. W Wielkiej Brytanii płyta dotarła do 156. miejsca na liście najlepiej sprzedających się albumów.



                  Dwunasty album w dyskografii Hacketta "Genesis Revisited" (w USA zatytułowany "Watcher of the Skies: Genesis Revisited"), to płyta na której były gitarzysta zespołu Genesis składający hołd jego byłemu zespołowi. Zawiera głównie utwory wydane wcześniej na płytach przez Genesis podczas, kiedy w zespole grał Hackett, czyli w latach 1971- 1977. Jednak znalazła się jedna kompozycja wcześniej nieopublikowana przez Genesis. Chodzi o utwór „Déjà Vu”, którego szkic napisał Peter Gabriel w 1973 roku podczas sesji „Selling England by the Pound”, ale nie została ukończona, a Hackett dokończył piosenkę na album będący swoistym artystycznym hołdem dla legendy światowego rocka. Na albumie znalazły się także dwie nowe kompozycje: „Valley of the Kings” i „Waiting Room Only”. Co ciekawe ten ostatni utwór jest luźno zainspirowany instrumentalną kompozycją „The Waiting Room”, która pochodzi z albumu Genesis z 1974 roku - "The Lamb Lies Down on Broadway" Hackett promował album dwoma koncertami w Tokio w grudniu 1996 roku z Johnem Wettonem, Chesterem Thompsonem, Ianem McDonaldem i Julianem Colbeckiem. Koncerty zostały nagrane i sfilmowane, a później wydane jako „The Tokyo Tapes” w 1998.

Steve Hackett - Genesis Revisited, Camino Records, 1996
Utwory
1. Watcher of the Skies  (John Wetton, Foxtrot)
2. Dance on a Volcano (Trick of the Tail)
3. Valley of the Kings (Jerry Peal)
4. Déjà Vu (Paul Carrack)
5. Firth of Fifth (John Wetton, Selling England by the Pound)
6. For Absent Friends" (Colin Blunstone, Nursery Cryme)
7. Your Own Special Way" (Paul Carrack, Wind and Wuthering)
8. The Fountain of Salmacis (Nursery Cryme)
9. Waiting Room Only (Roger King)
10. I Know What I Like (In Your Wardrobe)" (Selling England by the Pound)
11. Los Endos



            "Darktown" to oczywiście jak łatwo policzyć czternasty album Mistrza Gitary. Płyta ukazała się staraniem wydawnictwa InsideOut Records 26 kwietnia w 1999 roku. Album został wznowiony w 2013 roku, ale w menu pojawiły się trzy dodatkowe utwory. Co ciekawe na niektórych egzemplarzach tegoż wznowienia tytuł został błędnie zapisany jako „Darktwon” po bokach opakowania płyty CD. "Darktown" to ostatni album, na którym Julian Colbeck (instrumenty klawiszowe) jest członkiem zespołu Hacketta. Trzeba zaznaczyć, że Colbeck grał z Hackettem przez większą część lat dziewięćdziesiątych. jednak kolejne płyty w tym zdecydowanie album "Darktown" ujawnił rosnącą rolę Rogera Kinga w zespole Hacketta, jako producenta i klawiszowca. Wszystkie kompozycje prócz jednej są dziełem autorskim Steve`a Hacketta. Tę jedną kompozycję zatytułowaną "Days Long Ago" Hackett napisał wspólnie ze szkockim wokalistą Jimim Diamondem.

Steve Hackett - Darktown, InsideOut Music, 1999
Utwory
1. Omega Metallicus
2. Darktown
3. Man Overboard
4. The Golden Age of Steam
5. Days of Long Ago (Hackett, Diamond)
6. Dreaming with Open Eyes
7. Twice Around the Sun
8. Rise Again
9. Jane Austen's Door
10 Darktown Riot
11 In Memoriam
Bonus tracks:
12. Flame
13. Coming Home to the Blues
14. Fast Flowe

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock

Steve Hackett – audycja 12 i 13 oraz 14 – 7, 14 i 21 marca 2025
Powrót do 1986 roku, czyli GTR
W 1986 roku za sprawą między innymi Steve`a Hacketa powstała muzyka, która została zarejestrowana na trzech płytach. Co prawda tylko jedna z nich została wydana w 1986 roku, jednak muzyczny materiał z koncertową wersją muzyki prezentowanej przez zespół GTR wydano w 1997 roku, a utwory, które zostały skomponowane także w 1986 roku na drugą płytę grupy GTR, który to zespół dość nieoczekiwanie rozpadł się, ostatecznie została wydana jako solowy album Mistrza Gitary w roku 2000. GTR to brytyjska supergrupa rockowa założona w 1985 roku przez byłego gitarzystę Yes oraz Asia Steve'a Howe'a i byłego gitarzystę Genesis Steve'a Hacketta. Choć liderzy zespołu byli znani jako muzycy rocka progresywnego, GTR spodobało się szerzej pojmującym muzykę ro0ckową stacjom radiowym. Zespół przetrwał dwa lata i w tym czasie wydał jeden album studyjny, choć po latach pojawiła się także płyta z nagraniami z koncertu. Otóż grupa wystąpiła w programie King Biscuit Flower Hour, podczas którego nagrano koncertowy album. Muzyka grupy, choć posiadała pewne cechy charakterystyczne dla rocka progresywnego, mieściła się w tak charakterystycznym nurcie rocka lat osiemdziesiątych. Nazwa zespołu wzięła się od skrótu słowa „gitara” używanego przez studia nagraniowe do oznaczania utworów gitarowych.
Debiutancki album GTR zatytułowany został wydany przez Arista Records 24 kwietnia 1986 roku. W Stanach Zjednoczonych album sprzedawał się bardzo dobrze i niebawem pokrył się złotem. Na liście najlepiej sprzedających się płyt uplasował się na jedenastym miejscu, a singiel z przebojowym „When the Heart Rules the Mind” zajął miejsce czternaste i utrzymywał się na listach przebojów przez 16 tygodni! Chociaż album odniósł sukces na listach przebojów i pozostał jednak dziełem o mieszanej uczuciach wśród krytyków i fanów talentu Steve`a Hacketta, zwłaszcza wśród zwolenników Genesis i Yes. Niesławna recenzja albumu autorstwa J. D. Considine'a (w magazynie Musician) zawierała tylko jedno słowo: „SHT”, na co ponoć Hackett stwierdził, że ta krytyczna recenzja tak naprawdę pomogła w sprzedaży albumu.

GTR - GTR, Arista Records, 24 kwietnia 1986
Utwory:
1 When the Heart Rules the Mind
2. The Hunter
3. Here I Wait
4. Sketches in the Sun
5. Jekyll and Hyde
6. You Can Still Get Through
7. Reach Out (Never Say No)
8. Toe the Line
9. Hackett to Bits
10 Imagining
Skład
Steve Howe – acoustic and electric guitars, guitar synthesizer, backing vocals
Steve Hackett – acoustic and electric guitars, guitar synthesizer, backing vocals
Max Bacon – lead vocals
Phil Spalding – bass guitar, backing vocals
Jonathan Mover – drums, percussion
Zespół GTR koncertował w Ameryce Północnej i Europie w 1986 roku. Utwory na setliście obejmowały materiał Genesis i Yes, a także utwory z solowych albumów Hacketta i Howe'a. Występ w Wiltern Theatre w Los Angeles nagrany dla audycji radiowej King Biscuit Flower Hour dnia 26 października w 1986 roku (a później wydany na płycie ale dopiero w styczniu 1997 roku) pokazał, że grupa świetnie czuje się w kompozycjach prezentowanych na żywo. Wśród odtwarzanych utworów znalazły się wersje „Roundabout” Yes i przeróbka klasyka Genesis „I Know What I Like”, a także utwory z solowych płyt Hacketta i Howe'a. W tym zestawie znalazła się jakby nieśmiała przedpremierowa wersja nowej piosenki „Prizefighters”. Utwór został później opracowana na potrzeby solowego wydawnictwa Hacketta „Feedback 86” zaplanowanego na 1986 rok, które to ostatecznie ukazało się w 2000 roku.


GTR - King Biscuit Flower Hour Presents GTR, BMG Music - 28 stycznia 1997
Utwory:
1. Jekyll and Hyde
2. Here I Wait
3. Prizefighters
4. Imagining
5. Hackett to Bits
6. Spectral Mornings
7. I Know What I Like
8. Sketches in the Sun
9. Pennants
10. Roundabout
11. The Hunter
12. You Can Still Get Through
13. Reach Out (Never Say No)
14. When the Heart Rules the Mind
Skład
Steve Howe – acoustic and electric guitars, guitar synthesizer, backing vocals
Steve Hackett – acoustic and electric guitars, guitar synthesizer, backing vocals
Max Bacon – lead vocals
Phil Spalding – bass guitar, backing vocals
Jonathan Mover – drums, percussion



Album zatytułowany „Feedback 86” to piętnasta studyjna płyta w solowej karierze gitarzysty Steve'a Hacketta. Album jest zbiorem kompozycji napisanych w 1986 roku, ale zostały odłożone do czasu tego wydania. Niektóre utwory były przeznaczone na drugi album zespołu GTR. Jednak realizacja drugiej płyty supergrupy nie doszła do skutku, w związku z tym Hackett wykorzystał swoje kompozycje do nagrania swojego solowego albumu, który pojawił się w sklepach dopiero po około czternastu latach od nagrania muzyki. Na albumie gościnnie wystąpili piosenkarka Bonnie Tyler, gitarzysta Queen - Brian May, wokalista zespołu Manfreda Manna Earth Band Chris Thompson oraz członkowie Marillion, czyli Ian Mosley i Pete Trewavas. Natomiast w utworze zatytułowanym „Prizefighters” zaprezentowała się również The Phil Henderson Orchestra.

Steve Hackett - Feedback 86, Camino Records, 9 października 2000 (materiał nagrany w 1986 r)
Utwory
1. Cassandra – lead vocal: Chris Thompson
2. Prizefighters (Steve Howe) - lead vocals: Bonnie Tyler i Chris Thompson
3. Slot Machine (Brian May) – lead vocal: Chris Thompson i Brian May
4. Stadiums of the Damned – lead vocal: Steve Hackett
5. Don't Fall – lead vocal: Chris Thompson
6. Oh How I Love You – lead vocal: Chris Thompson
7. Notre Dame des Fleurs – instrument al
8. The Gulf – lead vocal: Steve Hackett
Wszystkie utwory skomponowane przez Steve`a Hacketta oprócz podanych autorów w nawiasie.
Skład
Steve Hackett – guitar, vocals (1–5, 8), harmonica (5)
Brian May – guitar (1, 3), vocals (3)
Pete Trewavas – bass (1)
Nick Magnus – keyboards (1–5, 8), virtual drums (2–5, 8), piano (6)
Ian Mosley – drums (1)
Bonnie Tyler – vocals (2)
Chris Thompson – vocals (1–3, 5, 6)
Terry Pack – bass (2)
The Phil Henderson Orchestra (2)

Opracowanie:
Andrzej Kusy
Współpraca
Jacek Wittstock